Dat ik faalangst had wist ik altijd al. Ik ben blijkbaar geboren met een enorme hoeveelheid prestatiedrang en ik houd er niet van om te verliezen. Maar ja, wie wel? Echter is er ook een kans dat faalangst je meer schade toebrengt dan gezond is.
Grenzen verleggen is uitdagend. Werkt prima voor een bepaald doel en om je een sterk mens te laten worden. Jezelf uitdagen houdt je scherp en houdt het leuk. Maar grenzen verleggen met een dosis faalangst in je rugtas is niet aan te raden. Je moet op je bek durven gaan, naast het verleggen van die prachtige lijntjes ook de lijntjes aan kunnen geven en bijstellen waar nodig. Die eigenschappen heb ik dus niet en dat maakte het voor mij nogal zwaar.
Ik had vorig jaar een doel voor ogen: ik zou weer de oude worden en mijn beroep kunnen blijven uitoefenen. Drie dagen per week werken als verpleegkundige zou mij toch prima moeten lukken, op mijn dertigste? Ik had een doel en moest deze behalen. Er was geen tijd om te remmen, rustiger aan te doen of te beseffen. Ik wilde naar de finish en keek uit naar het onthaal. Ik was bijna bij die streep. Bijna. Maar net daarvoor ben ik gevallen en had ik moeite met opstaan. Pas nu voel ik de spierpijn, de vermoeidheid en de drukte in mijn hoofd. Faalangst heeft mijn lichaam een keiharde dreun gegeven.
Nu ik dat doel heb geschrapt komt het besef dat het niet alleen heel verdrietig is, maar eigenlijk ook hartstikke dom. Ik hield mijzelf al die tijd voor de gek door te denken en te geloven dat ik prima over die finish kon rennen. Om daarna mijn beker in ontvangst te nemen. Want dan zou ik pas trots op mijzelf kunnen zijn. Nu ik dit zo schrijf slaat dat helemaal nergens op. Ik had net zo trots kunnen zijn op mezelf als ik een medaille had gewonnen en 3e of 4e was geworden. Of als ik gewoon vanaf het begin had aangegeven dat ik niet meer kon.
Het toegeven is voor nu heel vermoeiend en eng, maar het voelt steeds beter. Nog even en ik kan hardop zeggen: ‘Falen is voor bikkels en faalangst voor mietjes’.
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (6)
Goed van je dat je dit zelf realiseert. Ben super trots op je. Je bent een sterke vrouw. Zoals ik altijd zeg: het vallen of tegen een muur aanlopen is niet het probleem. Het gaat erom hoe je ermee omgaat . Blijf je op de grond zitten en tegen de muur aanstaren? Of sta je op, veegt je kont af en loopt om de muur heen?
Je hebt nu voor het tweede gekozen, en samen gaan we lekker een ommetje om de muur heen.
Ahhh dat is vet lief om te horen van je man. Jullie zijn toppers.
Geertje je bent een sterke vrouw door je alleen al dit te realiseren. Je kan trots op jezelf zijn. Ik kan wel zeggen dat ik je gevoel snap, maar ik heb niet meegemaakt wat jij het afgelopen jaar hebt meegemaakt. Maar ik kan me voorstellen dat je nu pas die klap krijgt. ik volg je al een hele tijd en kan alleen maar zeg wow. Je bent een hele sterke vrouw en moeder. Rustig aan en bekijk het per dag. Je verhaal hier delen is al weer een stapje vooruit. Liefs Rachel
Mooi geschreven ik vind eigenlijk dat je hiermee juist de winnaar bent en van mij heb je de beker gewonnen. Jezelf leren kennen en goed voor jezelf zorgen dat is pas knap!!!
Mooi geschreven meis! Dit is pas een overwinning, die stap terug durven nemen!
Niet alleen jij bent een topper, ook Giorgio is een topper. Ik ben trots op jullie en weet zeker: samen weten jullie het wel, maar ook komen jullie er wel. Dikke knuffel.
Och lieve Geertje, dat lijkt me zo lastig! Dat het voelt als falen, dat gevoel kan ik niet bij je wegnemen. Maar één (hopelijk) wijze raad van mij: Je geeft helemaal niet op! Je verlegt alleen je prioriteiten naar een doel dat nu belangrijker voor jou is. En daar is ook heel veel moed voor nodig.