Ze lagen jaren te liggen in mijn kledingkast. Helemaal achterin geschoven weliswaar, maar ze lagen er. Trouw te wachten om gedragen te worden. Ik kon ze niet weg doen omdat ik er heilig van overtuigd was dat ik ze ooit nog eens nodig had. Maar ooit werd nooit. Mijn trouwe spijkerbroeken, maat 28, bevinden zich niet meer in huis.
Ik was twintig toen ik in de bloei van mijn leven was. Studeren, veel en leuke vrienden en een geweldig maatje en figuur. Niet dat ik dat toen besefte, maar nu ik er aan terugdenk word ik jaloers op mijzelf. Tien jaar geleden kon ik mij zonder problemen in maatje 27/28 hijsen. Ik was slank, heel slank. Echt trots was ik er niet op, behalve als ik toen had geweten dat het 10 jaar later nooit meer hetzelfde zou zijn.
Tien jaar later, een kindje en een sushi verslaving rijker, krijg ik die maat 28 nog net over mijn knieeën. Tot aan mijn knieeën is er weinig veranderd, tot aan mijn knieeën ben ik een enorme slanke den. Maar wil je die spijkerbroek hoger hebben, dan zal ik hem open moeten knippen. En een spijkerbroek met een enorme split of tot aan je knieeën zal niet helemaal geaccepteerd worden op straat. Alhoewel Justin Bieber daar anders over denkt.
Ik ben dertig en dus is er geen ruimte meer voor Bieber, nog voor mijn broeken. Na elke opruimsessie in mijn kast gaf ik ze een bemoedigend klopje op hun denkbeeldige schouder en beloofde plechtig dat ik ze ooit weer zou dragen. Tien jaar en 10 kilo later kijk ik nog steeds tegen deze broeken aan. Het werd tijd ze weg te doen, want hoe goedgelovig ik ook ben, de illusie dat ik deze broeken ooit weer zal passen is natuurlijk ongeoorloofd. Ik riep van de week alle betreffende broeken bijeen en gooide mijn dilemma in de groep. ‘Jongens, ik moet jullie iets vertellen…wij passen niet meer bij elkaar’. Het doet pijn, maar voelt goed dat ik een stukje herinnering aan mijn slanke lijf het huis uit heb gezet. Hopelijk kan ik er andere mensen blijer mee maken. En wat mijn huidige lijf betreft: het is goed zo, zolang ik mijn kind én de sushi voor mij heb liggen en weet dat ik er iets prachtigs voor heb teruggekregen.
Er is een tijd van (aan)komen en een tijd van gaan. Till we meet again, Levi’s.
En jij? Heb jij ook broeken in je kast liggen die je niet meer past, maar stiekem ooit weer hoopt te passen?
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (9)
Wat leuk en vlot geschreven! Ik moest lachen om het Bieber stukje, sushi en zo’n mooi meisje zijn veel meer waard dan maatje 28, al begrijp ik he gevoel helemaal. Toen ‘we’ nog jonger en slanker waren beseften we dit te weinig eigenlijk
Herkenbaar, hier liggen er nog steeds een paar. Ik hoop dat ze me gaan motiveren om er wat kilo’s af te krijgen, maar tot dusver weinig succes 😉
Oooh herkenbaar. Ik heb ondertussen ook verschillende maten in de kast. Mijn gewicht heeft enorm geschommeld tijdens gebruik van anti depressiva. Ik hoop ze ook ooit weer aan te kunnen, we zullen zien..
Ik ben nog al van het weggooien. Als ik er niet meer in pas of t zit niet meer mooi, dan gaat het gewoon de prullenbak in; tenzij er echt nog hele mooie dingen zijn waar ik dan van hoop dat ik dat ooit weer aan kan. Haha. En ik ben niet eens zwanger geweest!
Elk pondje gaat door ’t mondje… balen:(
Hihi! Ik ben nog steeds gestopt met frisdrank en snoep dus pas steeds meer oude kleren gelukkig. Maar jeetje slank ben ik nooit geweest en zeker niet zo slank als dat jij bent! Ja bent, niet was, je ziet er toch hartstikke goed uit meid!
Wat leuk geschreven! En groot gelijk; zo’n mooi meisje is veel belangrijker! En bovendien lekker genieten van die sushi!
Nou ben ik wel heeeeel erg benieuwd hoeveel maatjes groter jij bent geworden na 10 jaar 😉 Ik had vroeger ook maatje 28, ging naar 32 (na zwangerschap 2) en nu zit ik op 29. Vind het prima zo. Je bent 10 jaar ouder, moeder en geen tiener meer haha… Alleen maar deprimerend om die kleine maatjes in je kast te houden toch?!
Haha het valt mee hoor. Heb nu maat 29/30. Mijn gewicht ben ik grotendeels kwijtgeraakt na de bevalling maar mijn figuur is heel anders geworden. Slanke benen, meer heup, platte kont 😉
Jep en ik durf ze nog niet weg te doen haha (al is het maar omdat ze van een enorm duur merk zijn ?)