‘Wat een rijkdom!’ Vaak staan dit soort opmerkingen onder de liefste familiefoto’s. Gezinnen met 2 of meer kinderen, want dan schijn je rijk te zijn. Nooit zie ik onder een foto van een gezin met één kind dat het als een rijkdom wordt gezien. Hoe kan dat? Ik ben schatrijk! En mijn kind is niet alleen enig kind, maar ook een enig kind!
Enig is ze. De mooiste en de leukste. Ik denk weleens gekscherend ‘ze is zo mooi omdat we niet vaker hebben kunnen oefenen met het krijgen van een kind’. We hadden geen aanloop met meerdere kinderen, we hebben nooit een generale repetitie mogen doen. En daarom is ze zo goed gelukt, omdat we al onze vier kinderen in één kind hebben moeten stoppen.
Zelfs als baby was ze niet lelijk, zelfs haar echo’s waren beeldschoon. Nooit heb ik haar kunnen betrappen op lelijkheid.
Ik bedoel natuurlijk niet dat kinderen minder goed gelukt zijn wanneer ze wel broers of zussen hebben. Maar in ons geval kan het nog weleens kloppen. Om nog even terug te komen op dat zogenaamde rijkdom: wanneer je ‘maar’ één kind hebt, is er toch ook sprake van rijkdom? Alle kinderen maken je rijk en zijn pure rijkdom, ongeacht het aantal aan de eettafel.
Gek dus eigenlijk dat nooit iemand ‘wat een rijkdom’ plaats onder een foto van één kind. En ook met één moppie ben je een gezegd mens. Je bent rijk, gezegend en bevoorrecht. Daar hoef je geen huis vol kinderen voor te hebben. Zo, dat heb ik gezegd.
Over een tijdje gaat Sarah naar school en dan zal ze vast en zeker vragen krijgen over broertjes en zusjes. Of misschien wel rare blikken en onbegrip. Daar houden we rekening mee, maar tegelijkertijd is het te debiel voor woorden dat je je voorbereid op zulke opmerkingen.
We leven in een maatschappij waarin we nooit het goede aantal kinderen ‘hebben’ volgens een ander.
Wanneer je één kind hebt is er vast iets aan de hand en is het vaak ook nog zielig, twee of drie kinderen is gemiddeld en lijkt het meest normaal. Vanaf vier kinderen hebben mensen alweer hun mening klaar en zijn het vast ongelukjes. Je wordt gezien als broedmachine die de rest van haar leven kan weggooien. Want ja, waarom krijg je zoveel kinderen?
Als ik er nu zo over nadenk is het vreemd dat je rekening houdt met de standaard, ook al heb je niet altijd wat te zeggen over het aantal kinderen die je mag krijgen. Wanneer ik terugdenk naar vroeger toen ik nog niet wist hoe alles zou lopen, dan fantaseerde ik ook over 2 of 3 kinderen. Omdat het hoort, omdat het gemiddeld is en ja….omdat één misschien maar zo alleen is.
Gelukkig ben ik daar op teruggekomen, want zo denk ik er niet meer over. Weliswaar noodgedwongen, maar ook vrijwillig. Het is oké. Sarah is het meest verwende kind ter wereld, maar krijgt tegelijkertijd genoeg wijsheid, regels en liefde mee. No way dat zij zich ooit alleen gaat voelen.
Ze is nu al zo sociaal, windt mensen om haar kleine peutervinger, heeft de mooiste ogen en de liefste lach waardoor mensen naar haar toe worden getrokken. En haar eerste beste vriendin heeft ze al, haar moeder. Om onvoorwaardelijk met Barbie te spelen zonder ruzie, de pop in bad te doen, hutten te bouwen en vadertje en moedertje….
Om te roddelen over de jongens in de klas en om haar op te maken wanneer ze voor het eerst een schoolfeest heeft. Het enige nadeel is, is dat ik nu al de hele dag naar Sarah kijk. Dat wordt nog wat als ik straks voor het schoolraam moet gaat gluren. De hele dag kijken, omdat ze zo mooi is en zo goed is gelukt. Want ja, al die kinderen moesten we in één keer maken. Misschien kan ik de schooljuf het tegen die tijd uitleggen….
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (15)
Heel mooi geschreven. Mijn dochtertje is en blijft ook enig kind. Ook wij voelen ons schatrijk, onze dochter krijgt meer liefde en aandacht dan wie dan ook ter wereld. Het is goed zo, wij voelen ons compleet!
Eens! Mooi hoor.
Ik merk trouwens op de school van mijn zoontje dat het lijkt alsof er veel meer “enige” kinderen zijn dan vroeger. Maar inderdaad: die vragen komen allemaal: heb jij broertjes of zusjes? Vervolgens krijgen wij de vragen thuis van hem.
Van wat ik hier zo zie en lees, lijkt het me inderdaad een enig kind! De juf zal het vast snappen dat je haar ook op school wil blijven bewonderen. 😉
Zo waar en herkenbaar en alles! Nu snap ik ook waarom Laurens zo knap is ?❤❤❤
Mooi geschreven! In de klas van Olivia zitten van de 26 kinderen 4 kindjes die enig kind zijn geloof ik. Da’s toch best nog wel wat? Sarah gaat daar echt niet op aangekeken worden – geloof ik niks van! En anders bijt ze vast en zeker van zich af, dat heeft ze nl. kunnen leren van haar geweldige sterke moeder <3
Feit is dat mensen altijd wel commentaar hebben… hoeveel kinderen je ook hebt.. dus lekker je eigen keuzes maken ?
Commentaar is er altijd.
Wij hebben er drie en dat is oneven, we moeten opletten voor de middelste, vier d twee is beter…
Nope wij zijn rijk en ons gezin is compleet.
En een enig kind maakt een gezin net zo rijk. X
Prachtig verwoord, en elk kind is een rijkdom. Ook eentje . En in jou geval is ze extra veel waard.
Heel mooi geschreven, de maatschappij leeft zo met de vooroordelen die er zijn gemaakt door onszelf. Vragen wanneer er kinderen komen als je 5 jaar bij elkaar bent, waarvan 3 jaar getrouwd. Of inderdaad vragen wanneer er een tweede kindje bij komt. Laat iedereen zijn hoe hij/zij is en hoepel op met die vooroordelen.
Mooi geschreven! Die armpjes om je nek maakt je rijker dan wie dan ook!
Briljant geschreven! Mijn tweede is een ongelukje, mazzeltje, nakomertje, liefdesbaby. Mijn eerste is een ongelukje, stiefkindje, halfzusje, niet echte zusje, ongewenst, en toch vreemd voor haar stiefvader die vast veel meer van zijn eigen kind houd.
Echt stop hou op!
Wat een lieve foto! Ik wilde ook altijd twee kinderen, maar stond er nooit zo bij stil waarom precies twee. Gewoon omdat dat zo “hoorde”, eigenlijk. Ik heb zelf ook een broertje en 1 vond ik altijd zo alleen. Toen ik mijn vriend leerde kennen heb ik dat bijgesteld. Hij is ook enig kind en heeft dit nooit als iets negatiefs gezien, juist niet, want je kan al je aandacht en liefde focussen op je ene kindje. Tuurlijk niks mis mee als je twee, drie, of misschien wel zes kinderen wilt, maar eentje is voor mij denk ik precies goed. Het belangrijkste is dat je keuzes maakt waar je zelf achter staat, dan is het gewoon goed!
Hi Geertje, mooi artikel 🙂
Ik bedoel niet absoluut niet lullig. Maar ik denk dat je misschien te negatief denkt over hoe mensen tegenover enigskinderen staan! Ik ben enigskind en ik heb echt bijna nooit raar commentaar gehad. Zéker niet toen ik kind was. Ik kan me werkelijk niet herinneren dat iemand ooit vroeg hoe het kwam dat ik geen broertjes of zusjes had, of dat ze het zielig voor me vonden, of iets in die trant. Pas de laatste jaren (van mijn 21e tot nu ongeveer) krijg ik de vraag ‘of ik dat niet jammer vond’ als ik vertel dat ik enigskind was. En dan antwoord ik heel stellig met ‘nee, had er niet aan moeten denken om broers of zussen te hebben, ben ook niet anders gewend en heb een topjeugd gehad’. Ik denk dat je er zwaarder aan tilt dan de omgeving. En dat klinkt zo hard en stom en lullig, terwijl ik het juist zeg om je een hart onder de riem te steken. Echt waar <3
Wat lief van je dank je wel! Het zal ook vooral de angst zijn hoor. De angst dat die vragen en eventueel onbegrip gaan komen. Maar ondanks dat het misschien niet reële angst is, vind ik wel dat één kind ook gezien moet worden als rijkdom. Wamt dat is het absoluut! Nogmaals dank voor je lieve woorden <3
Wat een heerlijk eerlijk artikel! Ik geniet altijd zo van je blogs.
Hier ook een enIg kind. Krijg nu (hij is 7 jaar) vragen waarom hij geen broertjes en zusje heeft….
Er komen regelmatig vriendjes spelen die het zo fijn en rustig vinden bij hem. Er zij hier geen zusjes en broertjes die herrie maken of mee willen spelen.
Ik heb trouwens helemaal niet het idee dat ons zoo tje het vervelend vindt…
Geniet van je mooie n leuke meisjes en geniet van alle gelukkige, lieve bijzondere momenten met haar en je man!