Een wonder klinkt heel positief en magisch.  Ik werd vorig jaar uitgeroepen tot medisch wonder, als je mijn overlevingskansen onder de loep neemt en de percentages uit de boeken haalt. En dat klinkt misschien leuk, maar dat is het eigenlijk niet.

Vandaag werd ik op het werk er weer even aan herinnerd. Ik maakte een E-learning (digitale cursus) over de vitaal bedreigde patiënt. Casussen over de benauwde zorgvrager die veel zuurstof nodig had en acute medische zorg verlangde. Even lag ik daar weer in het ziekenhuisbed, hartstikke benauwd en niet wetende wat er aan de hand was.
Achteraf bleek dat ik het ARDS syndroom had waarbij er longoedeem ontstaat. Je longblaasjes gaan kapot en vullen zich met vocht, waardoor zuurstof uitwisseling moeizaam gaat en je organen in de problemen komen door te weinig zuurstof. De enige oplossing is beademing. Het ARDS syndroom was een reactie op mijn algehele ziek zijn, het ontstaan van trombose en ontstekingen.

Het blijkt dat bij het ARDS syndroom ongeveer 50% van de mensen het overleeft. Naast mijn andere aandoeningen die ik op dat moment had, was het heavy shit voor mijn lijf. Het Catastrofale Antifosfolipidensyndroom (meerdere organen- minstens 3- krijgen te maken met afsluitingen door trombose) heeft een overlevingskans van 40%. Welk percentage ik mag noemen als je beide hebt weet ik niet, maar het zal wel aardig richting de 0% gaan. Het feit dat ik nog leef en hoe, maakt mij een medisch wonder.

Ik kan nog werken, nog lopen, fietsen en alles zelf doen. Ik ben niet afhankelijk geworden van zorg of hulp van een ander. Ik zit niet in een rolstoel en ben ook niet in een verpleeghuis beland. Het feit dat ik dit allemaal zonder problemen typ is gewoon een wonder. Ik ben natuurlijk heel erg dankbaar, laat dat voorop staan. Maar echt leuk is het niet.
Ik vind het geen eer, ik voel mij niet heel speciaal of bijzonder.Het drukt je vooral met de neus op de feiten dat je er zonder wonder niet meer was geweest. En of dat wonder nou mijn slimme arts was die mij een medicijn toediende als experiment of mijn eigenwijze lichaam, het blijft zuur.

Geen wonder en niet bijzonder, al roept mijn huisarts elke keer dat ik toch wel een ‘heel bijzonder geval’ ben. Dat ben ik misschien ook wel, in de boeken.
Maar om eerlijk te zijn vind ik elk mens een wonder en vind ik het meer bijzonder dat we eigenlijk zo lang gezond blijven dan dat we ziek worden. Nee, als het zover komt neem ik die beker liever niet in ontvangst.
Scheelt ook weer een speech.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?