Ken je dat? Dat je heerlijk in je gevlekte joggingbroek op de bank nog net niet uit je neus zit te eten, alle rotzooi en stof omarmt en dat vervolgens de deurbel gaat. ‘Hey! Ik dacht, ik kom even langs voor een bakje koffie!’ Altijd leuk die spontaniteit, maar wat nou als je huis een bende is?
Het is niet zo dat ik wekelijks dit onverwachte bezoek moet binnenlaten op mijn eigen vuilnisbelt, maar af en toe krijg ik de schrik van mijn leven en zal ik in een rap tempo mijn huis een beetje bezoek vriendelijk moeten maken. Oké, bezoek weigeren is natuurlijk een oplossing, of 24/7 poetsen zodat je huis altijd glimt, maar dat doen we niet. Dus…hoe pakken we dit aan?
Ik leid als eerste het gezellige bezoek langs alle struikelblokken die hij of zij onderweg tegen kan komen. Duplo, levenloze plastic kinderlichaampjes, kookgerei en wilde dieren. Wanneer het bezoek veilig is aangekomen op de bank trek ik een sprintje naar de keuken. Mijn uitgestippelde vluchtroute ken ik uit mijn hoofd en ren ik met mijn ogen dicht. Langs de duplo, over de pop, een zijwaartse stap naar links om de wilde dieren te omzeilen en vervolgens een duik over de pannen en plastic fruit. Ik zet de Senseo apparaat aan of de waterkoker, net wat mijn gast wil drinken. En terwijl het apparaat zich opwarmt tel ik af tot 3…2…1…go. Ik begin vanuit de keuken gezellig te kletsen.
Ik mik alles wat op het aanrecht staat in de spoelbak. Indien het niet past open in de vaatwasser en duw ik de overtollige vaat in de rekken. Oh er zit al schone vaat in? Dan wordt het nog harder duwen. En straks opnieuw de vaatwasser aan doen. Ik zwabber met een doekje snel alle kruimels van het keukenblad richting de grond en veeg ze met mijn voet zo dicht mogelijk tegen de keukenplinten aan. Een nieuwe manier van stofzuigen, enkel effectief voor mensen die niet kleiner zijn dan 1.60 en dus niet te dicht bij de grond leven.
Tasjes, rommel, overbodig speelgoed en alles wat de eettafel onnodig siert gris ik in mijn handen en duw ik eveneens in een keukenkastje. Er valt iets om en ik weet bijna zeker dat het een pak geopende rijst moet zijn. Dat pak is nu leeg en de rijst ligt overal. Ik duw alle spullen nog wat verder de kastjes in, hoor mijn verse zak chips geplet worden en sluit met een noodgang het kastje weer. Hopelijk blijft hij dicht, aangezien er een flinke druk achter zit.
Terwijl ik de kopjes uit de vitrinekast pak houd ik achter mijn rug een heerlijke spray vast van Glade. Er ontstaan, terwijl ik loop, subtiele wolkjes frisheid vanachter mijn rug. Even hoop ik dat het bezoek niet naar mij kijkt terwijl ik praat, want het gas wat achter mijn rug staat te verdampen geeft mij een ietwat ongemakkelijk gevoel. Terwijl ik de heerlijke geur de huiskamer in spray probeer ik het geluid zacht te verdoezelen met wat gekuch. Nog even de lampen aan in de keuken en het ziet er weer netjes uit. Althans, voor het publiek.
De koffie of thee is klaar en ik loop met een laagje zweet op mijn hoofd richting mijn bezoek. ‘Heb je misschien ook suiker?’ Oh ja, natuurlijk! Ik loop terug naar de keuken en besef dat ik een nieuw pak aan moet breken. En dat pak staat achter dat keukenkastje. Dat ene kastje die, wanneer ik hem open, een hele lading troep uitspuugt en die mij zal bedelven onder een hoop puim. Ik vraag of mijn gast zoetjes ook prima vindt, want suiker heb ik helaas niet in huis.
Wat doe jij als je onverwachts bezoek krijgt en je huis ligt in puin? Laat het mij weten bij de comments!
Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?
Comments (16)
Hhahah! zo herkenbaar, ik vlieg altijd vlug de kamer in en haal de ergste rommel vlug weg en verstop het! Als ze hun jas uit hebben doe ik net of ik bij de deur naar de woonkamer op hun wachtte, haha!
Ik haaaaat onverwacht bezoek. Gelukkig weet iedereen in mijn omgeving dat inmiddels 😉
Haha, die foto heerlijk! Over het algemeen is het hier in grote lijnen opgeruimd en voor het overige geef ik de kinderen de schuld, Haha 😉
Haha super herkenbaar!
Heeeel herkenbaar! Ook hier lijkt het vaak een slagveld. Ik heb helaas geen vaatwasser waar ik de vaat in kan proppen. Onverwachts bezoek krijg ik niet vaak, tenzij je de vriendinnetjes en vriendjes van mijn dochter meerekent. Zij heeft heel vaak vriendjes of vriendinnetjes te spelen. Ik ga er elke dag wel vanuit dat er zomaar een speelkameraadje van haar mee komt uit school of zomaar aan komt waaien. Dat betekent als een wervelwind door het huis, zodat ons poppenhuisje er 15 minuten later uitziet om door een ringetje te halen. Maar die eeuwig vieze handen op het raam laat ik dan gewoon zitten hoor. Waar kinderen wonen, hoort dat er bij. Dat komt dan gewoon de volgende keer. Een huis is om in te leven zeg ik dan maar. Mijn ergste ervaring is dat wij nef uit een verbouwing kwamen, het huis een grote bende was en de verloskundige door die grote bende liep omdat mijn bevalling was begonnen. En bij mijn tweede bevalling had ik nog een hele berg strijk van weken. Toen de kraamverzorgster die stapel strijkgoed weg moest werken, voelde ik me behoorlijk opgelaten.
Hahaha. Super leuk geschreven dit!
Ik ben niet zo’n fan van onverwacht bezoek… Maar het gebeurt wel regelmatig.. Vaak is mijn huis nog redelijk opgeruimd, maar al die stukken flos en speeltjes op de grond van de hond, daar moet het bezoek dan maar lekker overheen kijken;)
Oh ja dat ene kastje waar ik er meer van heb. Heel leuk geschreven!
Ik vraag mij toch nog altijd af hoe mijn moeder alles zo georganiseerd kreeg met vier kids en ik met twee al “moeite” heb.
Hahaha zo herkenbaar!
Erg leuk beschreven 🙂
Liefs xxx
Daarom hou ik zo van mijn aparte keuken…. niemand die daar komt, alles netjes achter een muur!! Dus hup snel bordjes van de tafel af, nog net niet gooiend, de keuken in! De rest is over het algemeen wel opgeruimd.
Ònverwacht bezoek is ook niet aan mij besteed 😉 Zeker niet nu met kinderen, je zit al in een ritme en er ligt altijd overal zooi.
Hahahah hier ook ontzettend herkenbaar. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het 9 van de 10 keer niet eens meer fatsoeneer hoor, in een huis moet geleefd worden en zo lang het hygiënisch is en het niet lijkt alsof er een bom ontploft is vind ik het goed. Beetje rommel moet kunnen.
Oké… bij sommige mensen die op bezoek komen ruim ik wel op. Maar dat zijn er maar weinig 😉
och tijdens de bevalling van de eerste trok de kraamhulp de kast open en toen kwam er een stapel kleding uit denderen en het is nooit beter geworden. Nu het appartement te koop staat loop ik dus alle kasten vol te
Proppen met spullen. Van een rommella naar een enorme rommelkast. Nee het is niet een van mijn specialiteiten
Hahaha nou ik vind mijn vier kleine kinderen een goed excuus voor alle troep hier. Die vier druktemakers zijn waarschijnlijk ook de reden dat ik weinig onverwachts bezoek krijg… Maar mijn tip: ik heb standaard de stofzuiger in de keuken staan, dus ik zeg altijd dat ik nét wilde gaan stofzuigen 😉
Haha heerlijk stuk en same here!! ?
Haha leuk artikel, en die foto: geniaal! Ik ben niet zo van het onverwachtse bezoek, maar eerlijk gezegd is het hier thuis nooit echt een puinhoop. Maar er is wel een dikke kans dat ik nog in mijn pyjama in huis rondloop, dus of ik daar mensen een plezier mee doe.. Haha!
Haha, ik laat alles zoals het is. De mensen die hier regelmatig komen, die weten dat ik ziek ben en mijn man lange dagen werkt en dus niet altijd in staat ben om mijn huis aan kant te krijgen. Ik veeg hooguit de salontafel nog een keertje af. Zelden krijg ik er een opmerking over en wie er wel een opmerking maakt, die krijgt het antwoord dat ze me dan volgende keer maar moeten komen helpen als ik weer niet goed kan lopen.
Er zijn wel een paar mensen die denken dat bij ons altijd van tevoren gebeld moet worden voor een afspraak. Bepaalde familieleden en schoonfamilie mogen er pas in als er opgeruimd en schoongemaakt is. 😉 Anders krijg je gezeur en gaan ze het koffiekopje bekijken alsof ik een viespeuk ben…
Fijn om te zien dat niet iedereen altijd een perfect opgeruimd huis heeft en ook wel eens een tas of jas aan de eetkamerstoel hangt!