Prinses, zo werd Sarah al van jongs af aan genoemd door haar vader. De betekenis van de naam ‘Sarah’ is, verrassend genoeg, ook prinses. Ze is het in hart en nieren en vertegenwoordigd vol trots de troon. Het is me er één, deze prinses Sarah. En haar moeder….die onderschat haar vaak behoorlijk.

Dat ze geboren zou worden als een speciale gast stond al vast, met haar veel te grote truitje met de tekst ‘ik ben een prinses’ voorop. Maar dat ze zich ook zo zou gedragen viel alleen maar af te wachten. Maar ze is het echt, door en door. Zonder instructies en zonder dat ze haar streken van iemand heeft aangeleerd.
Voordat ik een nakomeling wierp bedacht ik mij standvastig te blijven zodra er een spruit was ontstaan. Nee was nee en geen discussie. Ik zou mijn kind absoluut niet verwend maken, want daar had ik een hekel aan.
Ik zag van die zeurende kinderen voor mij die zich met regelmaat op de grond wierpen met gebalde vuisten wanneer ze hun zin niet kregen. Wat ik vergat waren grote kijkers in combinatie met een glimmende lip. Over de kracht van deze pruillip schreef ik al eerder een blogje. Onderschat deze kracht niet mensen. Maar onderschat ook vooral niet het denkvermogen van een tweejarige.

Ze is onze prinses, ons enige stukje vlees en bloed. Zo mals als ze is moeten we extreem zuinig op haar zijn, maar ook heel goed verzorgen. Naast veel slaap, eten en drinken komt ze niets tekort wat betreft speelgoed. Mama ziet wat, mama koopt. En mama is uiteindelijk zelf zo blij als een kind. Tot nu toe is het nog niet gekomen tot een vloer-jump met gebalde vuisten, dus het verwennen kan twee kanten opgaan. Maar even terug naar dat onderschatten: waarom snapt een kind van twee jaar al zoveel? Ik bedoel, hoe kan dat?

Er zijn momenten dat Sarah pissig wordt wanneer we haar niet goed verstaan en dus begrijpen. Ik zou dat zelf ook ontzettend irritant vinden.
Andersom is dat niet zo, Sarah begrijpt werkelijk alles wat we tegen haar zeggen.
Dingen die ze onderneemt en doet, ik houd het niet bij. Ze weet hoe ze haar keyboard aankrijgt, de muziekjes aan- en uit zet, hoe ze de camera op de Ipad opent en hoe ze foto’s maakt, doe ze YouTube opent om een video naar wens af te spelen.
Achterop de fiets telt ze de auto’s tot 14 (we hebben ook 14 traptreden) en ze begint vragen te stellen. Wanneer ik haar vervolgens weer vraag hoe haar dag op het KDV was, krijg ik een antwoord met steekwoorden als ‘spelen, buiten, broodje eten, slapen’. Mijn kleine meisje van net twee jaar noemt net even op wat ze heeft gedaan? Ze maakt al herinneringen en kan deze vertellen? Mijn meisje kan zoveel meer dan ik vaak in de gaten heb en dan ik eigenlijk ook bij kan houden…

Op het moment dat ik denk niet trotser te kunnen worden, verrast ze mij weer met een nieuw woord, een zin met vijf woorden, een nieuwe dans of sprongetje en nieuwe verhalen. Ze heeft meer humor dan ik ooit had durven en kunnen denken wanneer ik aan een kind van twee denk.
Dat kleine wezentje, dat drie jaar geleden nog niet eens iets was, heeft humor en maakt mij op dit moment aan het lachen. En dat hebben wij gemaakt! Al laat ze haar laatste groenige vangst zien nadat ze is wezen vissen uit haar neus, ik glunder van oor tot oor. En ik denk dat dat niet stopt, want het trots zijn op je kind houdt nooit op en zal altijd doorgaan. Je kind zal zich altijd weer overtreffen alleen al omdat je hem of haar onderschat wat kunnen betreft.

Onderschat jij je kind ook weleens?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?