Laatst zocht ik iets op één van de twee kamers op zolder. Het is inmiddels meer een dumpplek voor rommel en tassen met kleding geworden in plaats van een logeerkamer. Het bed is door alle tassen niet meer zichtbaar. Maar goed… ik zocht een tas met spullen voor Pasen, tot ik op wat tassen met hele kleine kleertjes stuitte.

Ruim een jaar geleden ging de box al de deur uit. Sarah zat er niet meer in en het nam een hoop ruimte in beslag. Het was toen al bekend dat ik niet meer zwanger mocht worden, dus verkopen was de enige optie. De box werd door een leeftijdsgenoot met een bol buikje opgehaald, klaar om een nieuw leven te dragen en te vermaken. Iets wat we hadden gekocht met het oog op ‘het zal straks weer op zolder staan voor een tijdje’ maar iets wat eigenlijk geen zolder heeft gezien.
En toen volgde de autostoel, de kinderwagen en nog wat babyartikelen. Met een stalen gezicht zette ik de advertenties op Facebook en verkocht ik ze aan aanstaande ouders. Met een stalen gezicht stopte ik het geld in mijn portemonnee. Het zijn maar spullen, maar tegelijkertijd zat er een nare bijsmaak aan. Spullen wegdoen waar je alleen met je verstand achter staat is nogal gek.

Wat wel twee verdiepingen hoog heeft gelegen waren bergen met kleding. Maatjes 44, 50 en 56 lagen verspreid in tassen op de kamer en ik kon ze niet laten staan zonder er even in te kijken. Eén voor één bekeek ik de kleertjes terwijl ik ze openvouwde. Ze roken naar baby en naar Zwitsal. Bizar dat Sarah hier in heeft gepast….en wat is het allemaal schattig en klein! Terwijl menigeen verder kan fantaseren over een klein poppetje die over een paar jaar weer zo’n klein maatje kan dragen, bedacht ik mij wat ik er mee zou willen doen. Of nee….zou moeten doen.

Ik ga niet alle kleding bewaren, want wat schiet ik ermee op? Het liefst bewaar ik alles, maar dat slaat eigenlijk nergens op. De zolder zal er alleen maar vol van staan en heel eerlijk: ik heb er niets meer aan en zal het amper aanraken.
Ik weet zeker dat ik er iemand anders heel blij mee kan maken en dat het tegelijk voor een soort opluchting zorgt. En een denkbeeldige dikke streep onder een periode. Geen tweede streep, maar een eindstreep.
Wel bewaar ik nog een tasje met de allereerste en de kleinste kleren die Sarah aan had. Wat rompertjes, een mutsje, wat broekjes en een paar truitjes. De rest – alle maat 50 en 56 – geef ik weg. Het is onwijs veel en het neemt uiteindelijk alleen maar ruimte in beslag.
Neemt niet weg dat het moeilijk en vreemd is om spullen weg te doen waarvan je had gedacht het nog minstens een keer te kunnen gebruiken. Of twee keer.

Ook vul ik al drie jaar lang af en toe de Memorybox van Sarah. Ik doe hier tekeningen in, herinneringen en foto’s. Maar ook haar naambandje uit het ziekenhuis, mijn zwangerschapstest en het navelstompje. Allemaal dingen die eerder geen of weinig waarde hadden maar nu des te meer. Die zwangerschapstest was er één van de duizend, nadat ik eerder drie miskramen kreeg.
De positieve test deed mij daarom weinig meer. Het betekende opnieuw angst en onzekerheid en blijdschap vanwege twee streepjes was daarom ver te zoeken.
Maar nu, achteraf, ben ik dankbaar voor de test. Eindelijk zijn die twee streepjes uitgegroeid tot een gezond kindje en een nieuwere test zal er nooit meer komen. Dit was de mooiste ooit, maar dus ook meteen de laatste.

Het armbandje en navelstompje uit het ziekenhuis zijn heel waardevol, want dat zijn tastbare enige herinneringen voor mij aan haar prille bestaan. Terwijl haar naambandje omging en een paar weken later haar navelstompje er af viel was ik niet bij bewustzijn. Nu kan ik het zien, aanraken en er een voorstelling van proberen te maken.
Het zijn dus herinneringen die ik nooit heb gemaakt, maar alsnog een beetje kan maken. En omdat het maar één keer kan wil ik al het belangrijke een mooi plekje geven om nooit meer kwijt te raken. Maar ach, verder zijn het maar spullen. En nu een lege zolder. Ja het zijn maar spullen, die plaats hebben gemaakt voor een gevuld hart.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?