Halfvol Lifestyle

Ben jij dan niet mooi genoeg?

Voor je kind(eren) doe je alles. Je gaat voor ze door het vuur, je wilt dat ze ontzettend gelukkig zijn en trots zijn op zichzelf. Dat ze goed voor zichzelf zorgen en niet de fout in gaan met drank, drugs en verkeerde vrienden. Je houdt onvoorwaardelijk van ze en ze zijn hoe dan ook de mooiste. De knapste van alle kinderen op de wereld. Maar…denk jij ook zo over jezelf?

Laatst gaf ik Sarah een compliment over haar mooie haren. En dat ze zo goed luisterde op wat ik tegen haar zei. En ook al had ze haar dag niet helemaal, ik houd van haar wat er ook gebeurt. Of ze nou steeds moet vallen en weer moet opstaan…ik ben apetrots.
Ook al komt ze uit bed met haar haren door de war met het snot op haar wangen: zij is de mooiste. Toen keek ik naar mijzelf en vroeg ik mij af: waarom denken we als volwassenen niet zo over onszelf? Waarom zijn we onvoorwaardelijk naar onze kinderen, maar kritisch op wat we doen en hoe we eruit zien?

Ik zat aan de eettafel toen ik mijn make-up aan het opbrengen was. Sarah liep naar mij toe en vroeg wat ik aan het doen was. ‘Ik ben make-up aan het aanbrengen’. Ze keek mij met grote ogen aan terwijl mijn kwast over mijn wangen streek. Ze wilde ook een kwast vasthouden en haar grote voorbeeld volgen.  ‘Waarom make-uppen mama?’
Ik slikte en wist geen antwoord te geven. Want wat zeg je in zo’n geval? ‘Omdat mama vindt dat ze niet mooi genoeg is? Of omdat mama het mooi vindt?’ Hoe dan ook, ik zal precies hetzelfde tegen haar zeggen als mijn ouders vroeger tegen mij zeiden wanneer ik make-up wilde opdoen. ‘Dat heb je helemaal niet nodig, je bent al mooi genoeg’.

Het lukt alleen niet om dat tegen je spiegelbeeld te zeggen. Ergens gaat het dus mis. Want we kunnen blijkbaar heel goed onvoorwaardelijk van iemand houden en iemand mooi vinden zoals hij of zij is. Met alle imperfecties, met alle boze buien en eventuele dikke benen. Je gaat voor een ander door het vuur en voor je kinderen helemaal. Maar wanneer je naar jezelf kijkt voelt het ineens heel anders. Tenminste, wanneer ik voor mijzelf spreek.

Mijn leven lang zal ik moeten doen met ‘mijzelf’. Ik kan er niet omheen, ik ben ik. Of ik er nou blij mee ben of niet, ik zal moeten dealen met alle imperfecties. Ik zal van mijzelf onvoorwaardelijk moeten houden in plaats van te balen wanneer ik weer moet vallen voor ik opsta.
Ik vind het gek, want ik kom er niet achter waarom je voor een ander wel zo goed kan zijn maar dat het voor jezelf soms zo ontzettend lastig is. Test het maar eens uit: als jij naar je kind kijkt zie je al het moois en je kunt zo opnoemen waarom je trots bent.
Wanneer je naar jezelf kijkt (met of zonder spiegel) benoem je al snel wat je opvalt, waar je je aan stoort of ergert. Ik ken eigenlijk niemand die meteen zichzelf op een gezonde manier de hemel in prijst en kan benoemen wat allemaal zo mooi en goed is.

Ik schreef er een tijdje terug al een confronterend artikel over. Hierin beschreef ik de dingen waar ik trots op was. Hij werd heel goed ontvangen en gelukkig kon ik anderen inspireren om het idee over te nemen. Vaak lees ik de punten opnieuw om weer even te beseffen waar ik voor sta en wat wél goed gaat.
Maar het bizarre is, is dat ik ontzettend lang heb moeten nadenken waar ik trots op was. Niet omdat ik geen carrière heb gemaakt of omdat ik geen model ben, maar omdat ik zo kritisch ben geworden op mijzelf.

Wij zijn allemaal kinderen van iemand. Als het goed is, is dus iedereen voor iemand perfect en volmaakt. Een of twee mensen zien jou als de knapste en de beste en zijn hoe dan ook trots op wat je bereikt. Zo zouden we toch ook naar onszelf moeten kunnen kijken? Zo moeilijk is dat toch niet? Blijkbaar is het wel heel moeilijk en gunnen we het alleen onze kinderen om onvoorwaardelijk zonder kritiek te kijken naar al het moois.

Maar ik kom er maar niet achter….waarom kunnen we datgene wat we voelen voor onze kinderen niet voelen wanneer we in de spiegel kijken?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?

Print Friendly, PDF & Email

Hoi! Welkom op Lifesabout.nl. Mijn naam is Geertje. 32 jaar, levensgenieter, mama en vrouw van... Schrijven is mijn passie en dat doe ik graag over alles wat mij een gelukkig en mooi mens maakt. Denk aan health, lifestyle, moeder zijn, fashion, uiterlijk en koken. Maar ik stel mij ook kwetsbaar op en schrijf over mijn leven als hartpatiënt. Dagelijks vind je hier vooral veel positiviteit en neem ik je mee naar wat mij zoal bezighoudt. Enjoy!

Comments (5)

  • Mooi artikel! Ik denk dat we getraind zijn in kritisch naar onszelf kijken en dat we het hebben afgeleerd om met een open blik naar onszelf te kijken. Laatst zag ik een filmpje op youtube waarin werd gezegd dat door kritische dingen te denken over iemand die we niet kennen (bijvoorbeeld wat een scheve tanden, ik zou daar iets aan laten doen) dat we dan onbewust ook dezelfde gedachte op onszelf testen en er onzeker van worden. Een goede reden dus om meer positief naar anderen te kijken en te oefenen met op dezelfde manier naar jezelf te kijken!

    Beantwoorden
  • Mooi gezegd! Denk dat wij als volwassenen veel te veel bezig zijn met de mening van anderen. Merk wel dat ik daar niet zo gevoelig voor ben. Met make-up heb ik weinig, ik loop gerust een paar weken door met uitgroei en die paar kilo te veel maken me niet onzeker: dit ben ik, daar moet men het maar mee doen.

    Beantwoorden
  • Ik doe meestal alleen dagcreme en mascara en toch zegt mijn dochter vaak: ‘Dat hoeft allemaal niet mama, we moeten nu weg’ en dan denk ik dat ga ik onthouden voor als ze zelf wat ouder is. 😉 Maar lief natuurlijk dat ze het zegt. En terugkomend op waar het in je blog echt om gaat: ja, gek is dat hè, die onzekerheid over hoe we eruit zien. En dat je kinderen zo mooi vind in hun puurheid.
    Vanmorgen zei een andere moeder toevallig op het schoolplein: ‘Wat heb jij je haar al mooi strak zitten op de vroege ochtend!’ In werkelijkheid had ik geen tijd meer om mijn lange haren te wassen en had ik het snel met wat gel in een strakke knot gedraaid. 😉

    Beantwoorden
  • Ik zie makeup niet zozeer als iets om me mooier te maken, maar om ergens meer nadruk op te leggen. Gebruik het ook niet zo vaak, vind het prima om niet teveel op te vallen met mijn smoeltje. 😉
    Maar het is ook niet altijd zo geweest bij mij hoor. Ik heb ook wel mijn kritische periodes gehad, maar vind het een verademing om niet meer zo naar mezelf te hoeven kijken.

    Beantwoorden
  • Goeie vraag. Ik weet er ook zo geen antwoord op…

    Beantwoorden

Write a comment