Ken je haar? Acceptatie? Dat vreselijke mens wat je soms tot wanhoop drijft? Waar je soms mee zit zonder dat je het wil? Ze komt ongewild op bezoek en verlaat vaak het huis niet wanneer jij wil. Toch schijnt het beter voor je te zijn om haar binnen te laten en te verwelkomen. Maar jeetje…

Accepteren kent veel vormen en maten. Er worden creditcards geaccepteerd, voorwaarden, inloggegevens en schoonzonen- en dochters. Maar accepteren gaat veel verder, eindeloos veel verder. Het heeft niet altijd iets leuks tot gevolg. Wanneer je creditcard is geaccepteerd heb je leuke items gekocht of je zit aan tafel met een leuke vriend voor je dochter. Maar accepteren van iets wat je eigenlijk niet wil? Dat is vreselijk moeilijk.

Iets groots en vervelends accepteren wat voor de rest van je leven met je mee zal gaan heb ik pas moeten doen nadat ik moeder ben geworden. Naast een pracht van een dochter kreeg ik er ook wat aandoeningen bij. Naast het feit dat ik de rest van mijn leven moeder zou zijn zou ik ook chronisch ziek zijn. Moeder zijn is leuk, mooi, geweldig en zoveel meer. Chronisch ziek zijn is stom, vreselijk, oneerlijk en zoveel meer. Gelukkig overheerst het gevoel van moederschap en ervaar ik vooral de rijkdom van het hebben van een geweldig leuke dochter. Een klein mensje in wording, een droom die tastbaar is geworden. Maar ondanks dat ik vooral het positieve voel en zie, zal er een deel van mij anders moeten denken en ervaren. Er is acceptatie nodig voor wat er is gebeurd en wat er zal gebeuren (of niet meer zal gebeuren).

Voor wat betreft wat er is gebeurd: door EMDR heeft dat een heel goed plekje gekregen. De therapie heeft een goede uitwerking gehad waardoor ik er nu prima over kan denken en naar foto’s kan kijken. Ik heb er geen (of nou ja…weinig) nachtmerries meer over en het is oké. Natuurlijk blijft het verdrietig, maar ook dat is oké. Het zal nooit leuk worden en dat zul je met geen enkele therapie bereiken.

Wat nog komen gaat (of niet zal komen) in de toekomst heeft geen baat bij EMDR. Ik kan niet in de toekomst kijken, niet weten hoe mijn lijf het doet over 10, 20 en 30 jaar. Ik kan nu niet zeggen of ik weer kan werken en zo ja, wat en hoeveel? Ondanks dat er nog zo weinig over de toekomst te zeggen valt, weet ik één ding wel: hij zal niet worden zoals ik voor ogen had. Mijn lijf zal niet meer worden zoals het vroeger was. De eindeloze energie kan ik vergeten, het gebrek aan angst zal ik niet meer ervaren en ook de pijn en de vermoeidheid zullen samen gaan met de hoeveelheid  jaarringen in mijn lijf. Dat zal ik moeten accepteren in plaats van wegstoppen.

Weet je? Wegstoppen lijkt een heel goede methode om verder te gaan. Je kan gewoon door met je leven en doorgaan met fluiten, want wat je niet ziet bestaat niet. Maar er komen steeds momenten dat je jezelf gaat meten met je verwachting. De werkelijkheid staat dan niet meer dichtbij de persoon die je zou willen zijn, die je was. Die twee buigen steeds verder af tot je van jezelf schrikt en baalt, omdat je lijf en leven steeds minder lijkt op datgene wat je had gewild en gehoopt. Acceptatie brengt dat gat weer dichterbij elkaar, snap je hem?

Door te accepteren wie je nu bent en waarom, kun je je verwachtingen naar jezelf bijstellen. Accepteer wie je was en wie je nu bent en accepteer dat het twee verschillen zijn die onontkoombaar zijn. Het kan niet anders, het is zo. Geen illusie maar kijken naar de werkelijkheid. Want ook die is mooi. En echt. En heftig, maar vooral heel mooi. En ook al schrijf ik dit even ‘makkelijk’ op een blog, het is en blijft heavy. Want steeds zegt dat stemmetje in je hoofd ‘maar je wil helemaal niet zo zijn, je wil zoals vroeger zijn. Gezond, energiek en onsterfelijk’. Dat stemmetje krijg je nooit helemaal weg, maar door te accepteren zal hij of zij wel gaan fluisteren. Al denk ik een zij, aangezien dat stemmetje ook een bitch kan zijn.

Acceptatie is een bitch maar ik ben het ook. En ik ben sterker dan wat dan ook, dus kom maar op met die ‘bitchfight’.

Mijn vraag aan jou: wat in het leven vind jij een bitch?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?