Naast Lifestyle, gezondheid en recepten deel ik ook graag blogjes over het moederschap. Omdat mama zijn een rode draad in mijn leven is en het tevens mijn allermooiste cadeautje is. Daarom een nieuw thema wat elke week terug zal komen: mijn aanpak. Dat kan gaan over opvoeding, dingen regelen voor je kindje, voorbereidingen, zindelijk worden, van klein bed naar groot bed…etc. Vandaag de aftrap met mijn aanpak: negeren, straffen en belonen. Wat pas ik toe? En waarom? Ook hoor ik graag jullie visie. Onthoud: elke aanpak is goed zolang je er zelf achter staat.

Gewenst en ongewenst gedrag

Voor elke ouder zijn er persoonlijke grenzen met normen en waarden. Wat in het ene gezin wel wordt geaccepteerd is bij het andere gezin not done. Dat is prima, dat zullen we van elkaar moeten respecteren. Regels zijn ook verschillend en dus hoe ver een kind kan en mag gaan ook.

Wat ik onder gewenst gedrag versta? Alles binnen die grenzen. Maar ik probeer gewenst gedrag ook te stimuleren en uit te breiden door haar enigszins bescheiden op te voeden. Daar bedoel ik mee: woorden als ‘dank je wel’, ‘sorry’ en netjes iets kunnen vragen.
Ook probeer ik gedrag te stimuleren die wordt gewaardeerd in het openbaar, zoals luisteren, antwoorden, niet voordringen en je netjes gedragen ten opzichte van een ander. Op dit moment doet Sarah heel graag mensen na en dan met name ons. Daar maak ik gebruik van door het goede voorbeeld te geven. Ja, deze leeftijd is uitermate geschikt om jezelf ook even opnieuw op te voeden (proest).

Ongewenst gedrag vind ik geweld, schelden, schreeuwen, geen ‘dank je wel’, of ‘sorry’ willen zeggen. Niet durven zeggen vind ik wat anders, want soms is het nog best eng. Wanneer Sarah het eng vindt probeer ik haar te helpen door het samen te doen. En meestal gaat dat prima.

Negeren

In het begin, toen het opvoeden net om de hoek kwam kijken, heb ik geprobeerd het één en ander te negeren. Ik dacht dat het wel zou werken wanneer Sarah aandacht zou krijgen als ze iets positiefs deed. Maar…ik ging erover nadenken en kwam voor mijzelf tot de conclusie dat het voor Sarah alleen maar lastig is. Ze zal niet altijd snappen wat ze verkeerd doet, want ik benoem niets.
Daarom doe ik het de laatste anderhalf jaar anders. Ik negeer haar niet, maar benoem haar gedrag en waarom ik dat niet oké vind. Ook vertel ik haar wat ik liever zou willen zien. Ik merk aan haar dat ze mij meestal heel goed begrijpt.
Toch kan negeren een voorkeur zijn bij het opvoeden. Zoals ik in de eerste alinea al schreef, is geen aanpak verkeerd. Je kiest zelf voor een manier waar je achter staat.

Straffen

Straffen vind ik heel negatief en ernstig klinken, maar ik wist niet hoe ik dit anders moest noemen. Ik bedoel hier dus mee: het omgaan met ongewenst gedrag. Nou hebben wij misschien het ‘geluk’ dat Sarah een heel makkelijk kind is, maar af en toe…zou ik willen dat we behang hadden beneden. Op sommige momenten weet ik het ook even niet meer en ik denk dat alle ouders dit herkennen. Maar wat doe je dan? Geweld vind ik per definitie geen oplossing en gebruiken we ook niet. Schreeuwen vind ik ook vreselijk, ik zou het niet eens kunnen tegen Sarah.
Mijn visie is dat Sarah meer heeft aan duidelijkheid dan aan straf. Maar ze is niet altijd rustig om naar mij of Giorgio te luisteren zodat we kunnen uitleggen waarom iets niet oké is. Op dat moment werkt een stoel heel goed, die we met het gezicht tegen de muur zetten. Gewoon in de woonkamer, dus niet op de gang of op de trap. Ze reageert heel goed op deze ’time-out’ en is al snel weer rustig, zodat één van ons kan uitleggen wat er is gebeurd.
En dan eindigen we altijd met een knuffel en een kus. Want ook al klinkt het behang heel aantrekkelijk, ze blijft de liefste en de leukste.

Belonen

Belonen doe ik liever dan ‘straffen’, omdat ik natuurlijk graag een vrolijk snoetje voor mij zie. Maar zoals ik bij ‘straffen’ ook al schreef: ik doe het zo min mogelijk met materie. Dus niet eindeloos veel cadeautjes of snoep, maar complimentjes. Benoemen dat ze iets op dat moment goed doet, waarom dat goed is en benoemen dat ze goed luistert. Ik zal niet snel zeggen dat ik wanneer ze luistert trots op haar ben of van haar houd, want dat ben ik en doe ik altijd, ongedacht of ze ‘lief’ is of niet.

Nu ze zo snel groot wordt en zonder speen slaapt, plasjes doet op het toilet en in een groot bed slaapt benoemen we vaak dat ze zo’n grote meid is en dat we het zo knap van haar vinden. Trots als een pauw lacht ze de wereld toe. Over deze grote stappen (speen afleren, zindelijkheid en een groot bed) schrijf ik volgende week in een ‘Mijn aanpak’.

Hoe denk jij over negeren, straffen en belonen?

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?