Er gaan minuten voorbij, uren, sinterklaasfeesten en kerstbomen.  De wereld gaat door terwijl ik wil dat hij stil blijft staan. Afgelopen zaterdag was het een maand geleden dat mijn broer verongelukte en zo langzamerhand zal er wat gebouwd moeten gaan worden.

De tijd tussen 5 november en vandaag lijkt eeuwen te hebben geduurd, maar toch ook maar een paar seconden. Het grote gat wat is geslagen is diep maar toch lijkt het als de dag van gister. Wat er toen gebeurd, gezegd en gedaan is staat op mijn netvlies gebrand.  Maar helemaal bizar was het besef dat alles en iedereen gewoon doorgaat. Feestjes gaan door, verjaardagen, oorlogen en de zonsopkomst. Mijn wereld staat stil, maar toch draait hij door. Dat rijmt niet.

We hebben allemaal het idee dat het nog steeds niet echt is. Alsof hij nog de kamer in kan lopen, even een appje stuurt of trots foto’s deelt op zijn Facebook van een nieuw aangeschaft reptielensoort. Een shock kan wel maanden duren is mij verteld, het ligt er net aan of je lichaam er aan toe is om emoties toe te laten. Maar soms, heel soms, komt het besef even om de hoek kijken. En dat is beangstigend, want het doet vreselijk veel pijn. Alsof je de hele dag door een wazige bril kijkt en hem in de avond heel even af doet. En wat je dan ziet en voelt, dat is vreselijk. Te scherp. Het doet letterlijk pijn in heel mijn lijf. Op momenten dat het daglicht is gaan slapen en het stil en donker is, is het tijd voor dat besef. Het liefst laat ik het niet toe, maar ik weet dat dat onmogelijk is. Op dat moment doet het zo veel pijn maar kan ik ook zo boos zijn. Boos om het feit dat het niet op het nieuws is, dat de caissière mij prettige kerstdagen wenst en dat mijn ouders in nog geen twee jaar tijd bijna twee van hun kinderen zijn verloren. Boos zijn helpt niet, maar het liefst wil je iets of iemand de schuld geven.

Alles is in tweestrijd. Het liefst spoel ik deze maand door, maar toch ook weer niet. Want dat zou betekenen dat ‘het’ straks twee maanden geleden is. En hoe langer hij weg is, hoe groter het gemis en hoe meer er beseft gaat worden. En hoe gaat dat voelen?
Ik weet niet of feestdagen ooit nog feestdagen zullen zijn, of dat het dagen worden met een donker randje. Er is een hoop grond verdwenen onder mijn voeten en er is een enorm gat ontstaan. Daar moet een brug op worden gebouwd. En die brug bouw je met familie, vrienden, verhalen en herinneringen. En tijd. Die brug is nodig om van bovenaf de situatie te kunnen bekijken en niet te verdrinken. Het leven is en blijft een mooi gegeven, maar het is een hele klus om het te blijven zien. En als je het ziet, dan is dat kunst. Het enige wat mij gerust stelt is dat ik zeker weet dat alles oké met hem is. Er kan hem niets meer overkomen. En het is een feit dat hij nu vaker om mij heen is dan vroeger. Laat ik mij daar maar aan vasthouden.

Volg je mij al op Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin?