Men zei dat het één van de ergste dingen is die een ouder kan overkomen. Je kind verliezen. Nu heb ik er niet alleen van gehoord, maar ook met eigen ogen gezien. Maar het is zo onnatuurlijk dat zelfs de natuur er geen raad mee weet. Want hoe noem je een ouder die zijn of haar kind verloren heeft?

Een kind dat zijn ouders verliest is een wees. Een man die zijn vrouw verliest een weduwnaar en een vrouw die haar man verliest een weduwe. Het zijn allemaal gebeurtenissen die helaas in het leven en in de natuur voorkomen. Iemand die qua leeftijd boven je staat kan overlijden. Maar het komt ook wel eens voor dat iemand onder je dood gaat en dan betreft het vaak een kind van iemand waarbij de ouders nog leven. Ook heeft die persoon nog veel mensen boven hem of haar staan. Het is niet natuurlijk, het hoort niet. Een ouder hoort zijn kind niet te overleven. Is er daarom ook geen naam voor bedacht?

We spraken er laatst over thuis en vroegen het ons af. Hoe noem je een ouder die zijn of haar kind verliest? Vorige week las ik (heel toevallig) bij de huisarts ook een artikel over diezelfde vraag. Maar er kwam geen antwoord. Een ouder blijft altijd een ouder, ook wanneer hun kind sterft. En er kan geen naam worden verzonnen voor het ergste wat een moeder of vader kan overkomen. Geen benaming die het gevoel dekt. Voor ouders is een kind de toekomst, de wereld. Hun hele leven draait om het kind of de kinderen. Kinderen geven een blik in de toekomst en geven hoop. Maar dat is soms allemaal in één klap verdwenen.

Wat daarna komt voelt als een tweestrijd, ook voor mij als zus. Aan de ene kant wil je dat het pijnlijke gevoel van rouw onmiddellijk stopt, omdat het soms bijna niet te verdragen is. Aan de andere kant wil je niet dat alles doorgaat, want doorgaan lijkt geen optie meer. Je ingevulde toekomst is weg en je toekomst wordt compleet anders. Je wilt niet naar die toekomst, je wilt stil blijven staan.
De dood wordt over het algemeen na een tijd opgevolgd door acceptatie en het geven van een plek. Maar het verliezen van een kind zal nooit opgevolgd worden door een gevoel van acceptatie. Het klopt niet, het is niet gegaan volgens de regels van de natuur en het hoort niet. Het feit dat er geen naam voor is en waarschijnlijk ook niet zal komen, vind ik ook wel een mooi gebaar. Het klopt niet, dus we accepteren het niet.

Hoe zwaar, eindeloos en onophoudelijk de pijn ook is die je als ouder je leven lang bij je draagt, het is een teken dat al die liefde die je hebt voor je kind nooit verloren gaat.